Compleet op volgorde

Dag 1 - Chicago

We vertrokken vanochtend om 11:00 vanaf Schiphol en 8,5 uur later kwamen we aan in Chicago. We waren zelfs iets te vroeg, dus er werd nog even een rondje om de kerk gevlogen: 

 

Als je vaker met een ESTA Amerika binnen bent gekomen op hetzelfde paspoort, dan kun je tegenwoordig via de retuning ESTA rij door de douane. Foto maken, vingerafdrukken scannen en gaan.

 

Een goed half uur nadat we geland waren stonden we al met de koffer in de hand bij de bus naar de autoverhuur. Dat ging wel erg vlot allemaal. Ik had het nog niet gezegd of de bus waarmee we naar de autoverhuur moesten stopte ermee; motorpech. Een minuut of 10 later kwam een volgende bus ons ophalen. Bij de autoverhuur snapten ze de Expediavoucher weer eens niet en in de eerste auto die we kregen toegewezen brandde een lampje dat hij een beurt nodig had. Toen toch maar even om een andere gevraagd en anderhalf uur later konden we dan eindelijk op weg naar Chicago. 

 

We slapen in Trump International, met aan de ene kant uitzicht op de rivier en Lake Michigan: 

 

En aan de andere kant op Wabash Ave, met de bekende bovengronds rijdende metro’s: 

 

Na het inchecken hebben we een rondje door de buurt gelopen. Father Time Clock uit 1926: 

 

De watertaxi vertrekt onder het hotel:

 

’s avonds zijn we naar Portillos gelopen, een van de bekendste hot dog restaurants hier: 

 

Ze staan vooral bekend om de klassieke Chicago Style Hot Dog met mosterd, geen ketchup: 

 

Jordan XI:

 

Na het eten zijn we terug naar het hotel gegaan, om een beetje bij te komen… 

 

… we hebben de wekker om 22:10 gezet, omdat ze hier in de zomermaanden elke zaterdagavond om 22:15 een vuurwerkshow bij het meer hebben. Gelukkig hoeven we daar de kamer niet voor uit: 

Dag 2 - Chicago Air Show en een concert

We waren om kwart over 4 wakker. Aan de vroege kant, maar gelukkig wordt het rond 6 uur licht: 

Vlak daarna zijn we naar buiten gegaan om ergens ontbijt te halen. Het is nog mooi rustig op straat. 

Alleen bij The Bean lopen een aantal toeristen rond. Waarschijnlijk allemaal met een jet lag, net als wij:

Na het ontbijt hebben we een kort rondje door het centrum gelopen. Langs de 16 meter hoge Calder’s Flamingo, op Federal Plaza:

Bij het Adams&Wabash metrostation heb je mooi uitzicht op de metrolijn: 

Een op State Street is een mural van Muddy Waters. Het is gemaakt door Eduardo Kobra, uit Brazilië:

Lokale kunst, in een steegje om de hoek:

Aan State Street staat de tv-studio van ABC7, de nieuwszender van Chicago. Een van de presentatoren was op z’n telefoon aan het klooien, de andere lag achter de desk op de grond te snurken:

In sommige straten loop je hele stukken onder de metrolijn: 

Toen we bijna terug bij het hotel waren begon het een beetje te miezeren… 

Eenmaal op de kamer ging het helemaal los. Dikke storm!

We zouden eigenlijk om 10:00 naar de Air & Water show aan het strand gaan, maar die werd dus uitgesteld totdat het droog was. Om 12:00 ging het uiteindelijk alsnog van start: 

Een rustig begin, met een Boeing KC-135 tankvliegtuig en een setje A-10 Thunderbolts:

Daarna kwamen er een paar stuntvliegtuigjes en toen was het tijd voor de Royal Air Force Red Arrows:

Ze geven zo’n 100 shows per jaar en zijn nu voor een aantal shows in Amerika en Canada: 

Twee V-22 Ospreys. Dit vliegtuig kan zowel horizontaal als verticaal opstijgen en kan tijdens de vlucht de propellors in een andere stand zetten. Ze hebben meer dan 30 miljard dollar in de ontwikkeling ervan gestoken:

Een van de mooiere demo’s was van een USAF F-16 en een F-22 Raptor. Vooral de F-22 maakt zo enorm veel herrie. En dan vliegen ze vlak over de gebouwen heen, erg mooi om te zien: 

Het was de Air & Water show, dus er moest ook een bootje aan te pas komen: 

De US Navy Blue Angels uit Pensacola, Florida mochten de show afsluiten. Ze gebruiken F18 Hornets. Tijdens formaties vliegen ze soms op maar 40 centimeter van elkaar! 

Ze vliegen tijdens de show vaak met een groepje tegelijk in stuntformaties, terwijl twee van de toestellen omheen vliegen die hun eigen show high speed show doen. De snelheid varieert van 200 tot bijna 1000 km per uur:

Rond een uur of vier zijn we teruggesjokt naar het hotel. Trump Tower en het Wrigley Building uit 1924. Dit was het eerste kantoorgebouw in Chicago met airconditioning: 

Op de hoek van de straat stonden een aantal Chinezen te protesteren voor een democratisch Hong Kong:

’s avonds zijn we naar een concert in Tinley Park geweest. Eerst wat eten bij Chipotle: 

En toen naar Flo-Rida:

Daarna kwamen de twee overgebleven dames van TLC.

En als afsluiting Nelly, die hier nog verrassend populair was: 

Het was wel een mooi stadion; de voorste vakken zijn overdekt en daarachter hebben ze nog een heel stuk grasveld, waar je met je dekentje op kunt zitten. Over twee weken mogen we nog een keer, naar Future & Meek Mill.

Dag 3 - Virgil & Michael in Chicago

Op onze laatste dag in Chicago hebben we een stuk langs Michigan Ave gelopen.

Ze zijn hier bezig met een beautification project, om de straat een beetje op te fleuren met perkjes en bloembakken:

Bij Walgreens hadden ze ook wat nieuws: koelkasten met een scherm over de volledige hoogte, zodat je kunt zien in welke kast het drinken dat je zoekt staat. Scheelt weer onnodig koelkastdeuren openen: 

Bij het Museum of Contemporary Art hadden ze een tentoonstelling: Virgil Abloh: "Figures of Speech"

De printplaat van de Cover van ‘Watch The Throne’, een album van Jay-Z en Kanye West, ontworpen door Abloh:

“Trophy Case”. Als kind maakte Virgil kettingen van paperclips. Toen hij succes kreeg met z’n kunstwerken heeft hij door Jacob The Jeweler een aantal kettingen laten maken: 

“Pink Panther”. Een prototype gemaakt van schuim.

“You’re Obviously in The Wrong Place”, van een 2016 Off White runway show. De tekst komt uit de film Pretty Woman:

“Literal Threat”. Een doorzichtige Rimowa koffer. Het idee erachter is dat je met een doorzichtige koffer geen luggage tags meer nodig hebt om je koffer te herkennen. In dit geval met plastic wapens op de bodem:

Een collectie van schoenen van Alboh’s “Off White” label in samenwerking met Nike. Sommige schoenen zijn nooit gereleased, zoals de gele Jordan 1’s. De lichtblauwe Air Force 1’s waren te koop op Complexcon Chicago:

Begin dit jaar heeft hij een collectie voor Ikea gemaakt. Limited Edition stoelen en vloerkleden: 

“Dollar a gallon”:

Sinds 2018 is Virgil Abloh artistic director bij Louis Vuitton. Een van de tassen waar hij z’n draai aan heeft gegeven, een Keepall. Het model komt oorspronkelijk uit 1930: 

In de centrale hal, een kunstwerk, “Speech”:

Verderop in het museum hing deze: “Ascension”. Een combinatie van Michael Jordan en het schilderij “Kruisafneming” van Rogier van der Weyden (c. 1435):

De Chicago Water Tower uit 1869:

De Disney Store, Windy City:

Bij NikeLab Chicago hadden ze een Re-Creation Center in samenwerking met Virgil Abloh: 

Nike Chicago, Michael Jordan:

Een 9 verdiepingen hoge mural aan de buitenkant van de Nike winkel: 

De Chicago Tribune Tower uit 1868. Ze zijn bezig om de hele toren van binnen te verbouwen tot appartementen. Verwachte oplevering: 2020.

Toch even uitgezocht waar we slapen:

Aan het eind van de middag zijn we naar South State Street gelopen. Dit is een van de grotere winkelstraten van Chicago. Met een Jordan winkel op 32 S State: 

Het Sullivan Center uit 1899, waar sinds een aantal jaar een Target van 11.600 vierkante meter in zit: 

Route 66, ook bekend als de Will Rogers Highway, begint in Chicago en loopt helemaal door naar Santa Monica aan de Westkust. De route is 3940 kilometer lang:

De lobby van het Rookery gebouw op South Lasalle Street, gemodelleerd door Frank Lloyd Wright: 

’s avond zijn we naar Umami Burger gegaan. Ongenadig lekkere burgers:

Vlak ernaast staat het hoofdkantoor van Mc Donalds, met de Hamburger University. Met vlag en wimpel geslaagd natuurlijk!

Een “L” train:

“Monument with Standing Beast”, gekozen tot een van de lelijkste kunstwerken ter wereld: 

Het Nederlander Theatre uit 1926, waar Broadway Shows worden gehouden: 

De 442 meter hoge Willis Tower. Toen het in 1973 werd gebouwd was het hoger dan het World Trade Center in New York:

De vlag van Chicago. De vier sterren staan voor historische gebeurtenissen die in de stad hebben plaats gevonden:

Vandaag was alweer de laatste dag in Chicago, morgen rijden we richting Green Bay. Op zich ook wel lekker, een dagje met de auto, want we hebben al weer aardig wat afgesjouwd in de hitte (gevoelstemperatuur 37 graden).

Dag 4 - Green Bay

We zijn vanochtend richting Green Bay vertrokken. Een rit van zo’n 300 kilometer. Eerst nog even een korte stop bij North Beach, voor een foto van de skyline: 

Net boven Chicago staat een de Bahá'í House of Worship. Dit is 1 van 10 tempels in de wereld van het Bahai geloof:

Ze zijn in 1922 begonnen met de bouw van de tempel. Omdat dat nogal lang duurder, gingen er geruchten dat ze er een levende witte walvis in hielden. Of dat het een tankstation was, voor Duitse duikboten die naar Lake Michigan waren verplaatst. 

In Highland Park staat het oude huis van Michael Jordan. Het is al een tijdje te koop, maar hij lijkt er niet vanaf te kunnen komen:

Onderweg zijn we bij twee outlets gestopt, waarna we tegen een uur of drie bij Green Bay aankwamen. We slapen in Lodge Kohler, dus naast Lambeau Field staat. Er is plek voor 81.441 toeschouwers:

De Packers bestaan al sinds 1919 en het is het enige non-profit professionele sportsteam in de VS. Er zijn meer dan 360.000 aandeelhouders. In Green Bay wonen ongeveer 100.000 mensen, maar het team is een van de duurste in de VS, met een waarde van meer dan 2,35 miljard dollar. 

Je ziet echt overal Packers logo’s voorbij komen. Nummerplaten, colaflesjes, vlaggetjes in de tuin, brievenbussen. Helaas is er geen wedstrijd in de dagen dat wij er zijn:

We zijn vanavond bij Moe’s gaan eten. Een homewrecker tortilla: 

Daarna nog even bij de Walmart gekeken, Deep Dish Pizza Flavored chips: 

En toen nog even naar de supermarkt. Wel geinig; een oud vrouwtje voor ons had een stuk of 6 sixpacks met frisdrankflesjes die de kassamedewerker niet in plastic zakjes had gedaan voor d’r. Dus dat had ik maar even voor d’r gedaan. Die vrouw was helemaal verbaasd dat we uit Nederland kwamen en dat ik daar d’r tasjes aan het inpakken was. “Do you work here?”. Toen we wegliepen zei de kassier in ’t Nederlands “Tot ziens”. Bleek dat z’n voorouders uit Rotterdam kwamen ^_^ 

Naast het hotel ligt Titletown, waar zo te zien elke avond wat te doen is. Vanavond gaven ze dansles: 

Dag 5 - Door County

Vandaag hebben we een rondje over het ‘Door Schiereiland’ gemaakt: 

Het was iets meer dan 300 kilometer. Grote stukken gaan over 80 kilometerwegen, dus het is vrij relaxt rijden. Of wachten. Op de openstaande brug: 

Het staat hier overal vol met bloemen. De ‘Rode zonnehoed’: 

 

En lelies:

We zijn langs een aantal vuurtorens gereden. De eerste was Sherwood Point Lighthouse. Je mocht hier niet bij in de buurt komen, want het staat op terrein van de Coast Guard en er stonden overal bordjes...

Bij Egg Harbor hebben we een broodje gegeten. Mooie boten liggen er: 

Canadese Ganzen, aan het strand. Ze schijnen op 1 been te staan om hun warmte vast te houden. Vreemd, want het was tegen de 30 graden vandaag: 

Bij Fish Creek stonden deze stoeltjes aan het water. Dat hebben we eigenlijk de hele dag wel gezien; als er ergens water is staan er stoelen of een bankje in de buurt. Mooie plek om even te chillen: 

Via Ephraim en Sister Bay zijn we naar Cana Island Lighthouse gereden. De toren staat op een klein eilandje:

Je kunt naar het eiland lopen, maar het water is ongeveer 60 centimeter diep. Niet echt aanlokkelijk dus, daarom hebben wij de trekker gepakt:

Een ‘Northern Leopard Frog’, bij de vuurtoren:

De toren is gebouwd in 1870 en is 27 meter hoog. De lens komt uit Frankrijk en er zit een 200 watt lamp in:

Je kunt de toren beklimmen en in de verschillende ruimtes kijken. Het keukentje op de begane grond: 

Wisconsin staat bekend als de melk- en kaasstaat van Amerika. Je ziet hier overal rode boerenschuren. Rood, omdat die kleur verf vroeger het goedkoopst was: 

Met zulke warme zomers kan je het je haast niet voorstellen, maar ’s winters schijn je hier overal met snowmobiles te kunnen rijden. Er zijn hele routes uitgezet:

Sommige auto’s zijn er ook op voorbereid:

De laatste stop op het rondje was Algoma Pierhead Lighthouse.

De vuurtoren is gebouwd in 1908 en was destijds 9 meter hoog. In 1928 hebben ze hem verhoogd tot 13 meter:

Tegen het eind van de middag waren we terug in Green Bay. ’S avonds zijn we naar Zesty's Frozen Custard and Grill gegaan.

Ze hebben uiteraard lekkere hamburgers…

… maar we kwamen voor de Frozen Custard. Roomijs met eigeel erin, waardoor het dikker is dan normaal ijs:

Dag 6 - Go Pack Go!

Vandaag zijn we naar Lambeau Stadium gegaan voor een tour. Het ligt naast het hotel dus dat was mooi makkelijk vanochtend.

Je gaat met de tour naar het dak van het stadion, waar je normaal gesproken alleen mag komen als je een suite hebt. Ze hebben sinds kort een nieuw zeil voor het veld dat ze aan het testen waren, nogal suf, maar goed:

Vanaf het dak ga je vervolgens helemaal naar de kelder waar je door dezelfde gang als de spelers gebruiken naar het veld toe mag lopen. Helaas niet op het veld, want tja, ze hebben een nieuw stuk zeil, superspannend…

Een aantal jaar geleden bedacht de baas van de Packers zich dat een stadion dat 10x per jaar gebruikt werd voor thuiswedstrijden misschien niet heel rendabel was. Daarom hebben ze de boel flink verbouwd en is er tegenwoordig een atrium met een Hall of Fame en een aantal bars en restaurants. In het museum kun je zien hoe NFL bescherming door de jaren heen verbeterd is: 

Een van de eerste 1000 Packers aandelen, uit 1923. Ze kostten toen $5 per stuk. In 2011-2012 zijn er nog een keer 269.000 aandelen verkocht, voor $250 per stuk. Je hebt er niks aan, maar kunt wel zeggen dat je aandeelhouder van de Packers bent:

Er worden sinds 1960 geen losse kaarten voor Packerswedstrijden meer verkocht, omdat alle 81.441 stoelen zijn verkocht aan seizoenskaarthouders.

De Packers hebben 13x de Superbowl gewonnen, het meest van alle NFL-teams. Een Superbowl XLV 2010 Ring:

De bal van de kampioenschapswedstrijd uit 1966 onder coach Vince Lombardi, die de Packers 5x kampioen maakte:

Een helm van Paul Horning, die van 1957 tot 1966 voor de Packers speelde: 

En een outfit van Reggie White, waar de Packers in 1997 Super Bowl XXXI mee wonnen: 

Tegenover het stadion kan je via AirBNB huizen huren tijdens wedstrijddagen. $750 per nacht. Da’s aardig cashen! Twee jaar terug stond er een te koop voor $1.000.000: 

’s middags zijn we nog even naar een mall in Appleton gereden. We hebben een broodje gehaald bij Charley’s. Valeri vraagt standaard een cheese steak zonder kaas. Dat komt vervolgens met rode letters in het scherm bij de steekbakker te staan, maar 9 van de 10 keer zie je ze op de bakplaat blind de kaas er alsnog op gooien. Zo ook deze keer. Knuppels.

Pickled Eggs, bij een Moonshinewinkel in de mall:

Bij Cabela’s Outdoor, even kijken naar de opgezette dieren:

’s avonds speelden de Packers een preseasonwedstrijd tegen de Raiders. Het was een uitwedstrijd die gespeeld werd in Canada, maar hier in het dorp kijkt iedereen volgens mij elke wedstrijd. Naast het hotel bij Titletown was er een marktje met live muziek en eten, dus daar zijn we maar eens gaan kijken:

Ze hebben een paar standjes met eten staan, loempia’s en gyoza: 

En een paar minitaco’s met kip:

En dan is het tijd voor de wedstrijd!

Dag 7 - Eagle Center & Mall of America

We zijn vandaag van Green Bay naar Minneapolis gereden. Een rit van meer dan 500 kilometer, dus we zijn op tijd vertrokken. Na anderhalf uur rijden zijn we kort gestopt bij Nueske's Applewood Smoked Meat:

Ik had verwacht dat je hier stukken bacon kon kopen en/of proeven, maar dat bleek niet zo te zijn.

Dus zijn we snel weer verder gereden richting het National Eagle Center in Wabasha.

Het centrum ligt aan de Mississippi op een stuk dat in de winter open blijft.

Daarom zijn hier het hele jaar Bald Eagles te zien. We hebben een kwartiertje bij de rivier staan kijken en er vlogen in die tijd 3 adelaars voorbij:

Binnen hebben ze 5 opvangvogels zitten, die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Vaak zijn ze aangereden door auto’s, maar ze hebben ze ook binnengekregen met loodvergiftiging: 

Van het Eagle Center was het nog een goed uur rijden naar Minneapolis. We zijn ’s avonds naar de Mall of America gegaan. Aan de buitenkant is het er niet aan af te zien: 

Maar binnen blijkt het de grootste mall van America te zijn (qua overdekte oppervlakte). Ze hebben 3 verdiepingen met 520 winkels en 60 restaurants.

Er komen jaarlijks ongeveer 42 miljoen bezoekers en er werken 13.000 mensen. In het midden van het winkelcentrum is een pretpark met achtbanen, ziplines en een wildwaterbaan: 

Bij een van de winkels hadden ze een kermisapparaat staan waarmee je schoenen kon winnen: 

Bij Hilton Minneapolis zijn ze klaar voor BlytheCon aanstaande zondag: 

Dag 8 - Prince in Minneapolis

Vandaag een Prince-dag in Minneapolis. We zijn ’s ochtends naar Paisley Park gegaan voor een tour. Omdat we er al om half negen moesten zijn en het ongeveer een half uur rijden is zijn we in Chanhassen bij Carbibou Coffee gaan ontbijten. Vlak om de hoek merk je al dat je bij Paisley Park in de buurt komt:

Tijdens de tour vertelden ze dat hij vaak op z’n fiets naar de Target en Caribou ging. Prince heeft het huis oorspronkelijk laten bouwen als studiocomplex, maar aan het eind van zijn leven woonde hij er ook. Het ligt nu langs een snelweg op een industrieterrein, maar toen het gebouwd werd was het boerenland en liep er een tweebaansweg langs:

De tours worden uitgevoerd door hetzelfde bedrijf dat tours in Graceland organiseert.

In het gebouw zijn drie opnamestudio’s, een grote concertzaal, een video-editingzaal en een club. Hij wilde alles onder een dak hebben zodat hij daar z’n muziek, films en videoclips kon opnemen en kon repeteren voor tournees. De studio’s werden ook gebruikt door andere artiesten en bedrijven, zoals Burger King, Cadillac, Neil Young, Barry Manilow en The Muppets: 

Hij heeft er meer dan 20 albums opgenomen. Er zijn geen ramen in de studio’s, omdat hij niet wilde weten of het dag of nacht was. Het losse ronde gebouw dat ernaast staat zou ooit als restaurant gebruikt gaan worden, maar de vergunning is nooit rond gekomen: 

Je komt binnen in een gang met platen aan de muur en een trap naar boven. De opening in de muur aan de rechterkant is tegenwoordig dichtgemaakt omdat daarachter de lift zit waar Prince dood in werd gevonden:

Na de gang kom je in het Atrium, met 4 glazen puntdaken erop waardoor je de lucht kunt zien. De geschilderde wolken op de muren staan symbool voor het ontbreken van grenzen aan creativiteit op Paisley Park:

Aan de zijkant van het Atrium zit een kleine eetzaal. Met een opvallend ouderwetse inrichting en TV. Toen wij er waren hadden ze er een NBA wedstrijd op staan: 

De Galaxy-room is de lounge die bij Studio B hoort. De kamer is beschilderd met lichtgevende verf: 

In Studio B staat een tafeltennistafel. Prince scheen z’n gasten regelmatig uit te dagen voor een potje tafeltennis of basketball:

Het opnameconsole in studio B:

In deze studio maken ze een foto van je:

Van Studio B kom je in Studio A terecht. In deze studio zijn onder andere Batman en Lovesexy opgenomen. Andere artiesten die hier nummers opgenomen hebben zijn Madonna (Like a Prayer), James Brown, Fine Young Cannibals en Celine Dion: 

Daarna kwam je in een kamer met items van de films Under a Cherry Moon en Graffiti Bridge. De motor uit Graffiti Bridge is dezelfde Honda CB400A die gebruikt werd in Purple Rain:

Aan het einde van de tour krijg je in de NPG-club wat drinken en een van Prince's favoriete versgebakken koekjes…

Dan nog even langs de giftshop:

… en dan sta je ruim 3 uur later weer buiten!

Net om de hoek van het complex hebben fan een memorial ingericht dat ze Graffiti Bridge noemen: 

Een kunstwerk van Cbabi Bayoc, dat hij een aantal weken terug heeft gemaakt: 

Zelfs de brandkraan is hier paars:

’s middags zijn we naar de Minneapolis Sculpture Garden gegaan. Ze hebben een aantal gigantische beelden. "Hahn/Cock” van Katharina Fritsch:

En "Spoonbridge with Cherry”, van Claes Oldenburg en Coosje Van Bruggen: 

Daarna zijn we bij First Avenue langsgereden. Prince heeft hier een aantal scenes voor Purple Rain opgenomen:

Vlakbij is nog een mural van een andere poplegende uit Minnesota, Bob Dylan: 

Daarna zijn we nog even langs het huisje uit de film Purple Rain gereden. Prince heeft dit huis een jaar voor z’n dood gekocht, maar er verder niks mee gedaan: 

Tot slot zijn we bij het Frederick R. Weisman Art Museum langsgereden. Dit gebouw is in 1993 ontworpen door Frank Gehry. Het staat op de campus van de universiteit van Minnesota: 

Dag 9 - Blythecon MPLS

Op onze laatste dag in Minneapolis was Blythecon. Het begon om 11:00, in hetzelfde hotel als we sliepen, dus dat was mooi makkelijk. Lift in, lift uit, spullen neerzetten en gaan: 

Toepasselijk gekleed:

Ze hadden een wandje waar je foto’s kon maken en een aantal ruimtes waar workshops werden gegeven:

Alle Blythes van bezoekers bij elkaar:

Om 16:00 was de beurs afgelopen en toen zijn we nog even naar het centrum gereden. Er waren een paar dingen die ik nog wilde bekijken. De Music Wall van 5 verdiepingen hoog: 

Prince, op dezelfde plek, eind jaren ’70 op een foto van Robert Whitman: 

Sinds vorig jaar staat dit 5 meter hoge standbeeld bij Farview Park. “Purple Rain”, door Esther Osayande. Het stond in een niet al te beste buurt; veel dichtgetimmerde ramen en auto’s met lekke banden op straat. Ik kwam er later pas achter dat Hawthorne de slechtste wijk van Minneapolis is: 

Een paar kilometer verderop was een mural van Rock “Cyfi” Martinez te zien. Het kostte hem 6 uur om dit kunstwerk te maken:

’s avonds zijn we naar de Mall of America gegaan, om nog een verdieping die we eergisteren gemist hadden over te lopen. Bij het Hard Rock Cafe stonden een aantal outfits van Prince. Een paarse uit Purple Rain:

En deze, met Minneapolis op de mouw, uit Sign O’ The Times. Een mooie afsluiting van drie dagen in deze stad. Morgen rijden we naar Des Moines, Iowa.

Dag 10 - Des Moines, Jesse James & Buddy Holly

Vanochtend zijn we rond 9 uur vertrokken uit Minneapolis:

De rit naar Des Moines duurt een uur of drie, maar we zijn onderweg een paar keer gestopt. Eerst bij de First National Bank of Northfield, Minnesota:

Deze bank zou in 1876 zijn overvallen door de gang van Jesse James. Iemand uit het dorp zag echter dat er overval bezig was en sloeg alarm, waarop er een shootout volgde. 

Henry Wheeler, een student die in de buurt was, pakte een geweer en schoot vanaf de derde verdieping een overvaller dood:

Binnen ging het ook niet echt lekker: de overvallers kregen de kluis niet open en vluchtten uiteindelijk in plaats van met $15.000, weg met $26,70.

Rond de middag zijn we gestopt in Clear Lake, Iowa. Dit is de plek waar in 1959 Buddy Holly’s vliegtuig is neergestort. Er staat een marker langs de weg: 

En als je een meter of 400 het maisveld in loopt, kom je bij een monument op de plaats waar het vliegtuig destijds is gevonden:

Ze vertrokken ’s nachts om 00:55, maar het vliegtuig werd pas de volgende morgen rond 09:35 gevonden, toen een zoektocht werd gestart omdat ze nooit op hun bestemming waren eengekomen:

Achteraf bleek dat de piloot niet had mogen vliegen op dit type vliegtuig, waarbij het zicht slecht was door laaghangende bewolking en hij op z’n instrumenten moest navigeren. 

Dag 11 - Covered Bridges & John Wayne

Vanochtend eerst eens een wafeltje gebakken in het hotel:

Daarna zijn we naar Madison County gereden. Ze noemen dit de Covered Bridge Capital of Iowa, omdat ze er 6 overdekte bruggen hebben, waar je via de Covered Bridges Scenic Byway een rondje langs kunt rijden:

De Hogback Covered Bridge uit 1884 loopt over de North River heen: 

De Roseback Covered Bridge is gebruikt in de film “The Bridges of Madison County” met Clint Eastwood en Meryl Streep:

In Winterset staat het Madison County Court House: 

Het is gebouwd in 1876:

The Iowa Theater:

De Madison County Freedom Rock, die hier sinds 2017 ligt. Hij is gemaakt ter nagedachtenis van gevallen veteranen:

De watertoren van Winterset:

John Wayne is in Winterset geboren, dus er is een museum, met onder andere een aantal nagemaakte wapens uit zijn films:

Een beeld van John, in Monument Valley, waar hij in 1939 dankzij z’n eerste film ‘Stagecoach’ een filmster werd. Later maakt hij hier nog een aantal andere films, zoals ‘Fort Apache” en ‘The Searchers’:

John Wayne was met z’n 1 meter 92 vrij lang, dus had hij z’n Pontiac Grand Safari laten aanpassen, zodat het dak een stukje hoger was:

Naast het museum stond het geboortehuis van John Wayne, of Marion Robbert Morrison, zoals hij in 1907 heette:

Ze hebben maar drie jaar in het dorp gewoond en zijn toen naar California verhuisd. Toch vieren ze hier in het dorp elk jaar z’n verjaardag:

Op weg terug richting het hotel kwamen we nog langs de Cutler-Donahoe bridge, die sinds 1970 in het City Park staat:

Een paar kilometer verderop kom je langs de Holliwell Covered Bridge uit 1880. Het is met ruim 40 meter de langste van de nog bestaande bruggen:

De Imes brug is de oudste nog bestaande brug. Hij stond oorspronkelijk in Patterson maar is verplaatst naar St. Charles:

In de middag, een beetje uitpuffen in het zwembad:

En ’s avonds zijn we bij wat winkels in de buurt gaan kijken. Het is hier mooi rustig overal. Een portie Nashville Hot Boneless Wings bij Red Robin. En heet waren ze! 

Dag 12 - Des Moines

Vanochtend zijn we naar het Pappajohn Sculpture Park in het centrum van Des Moines gereden. Het park bestaat 10 jaar en ze hebben er een verzameling beelden staan. ‘Nomade’, van Jaume Plensa: 

’Three Dancing Figures’, van Keith Haring.

 

Een pompoen van Yayoi Kusama:

Dit ‘LOVE’ beeld van Robert Indiana staat er sinds afgelopen maand: 

’Thinker on a Rock’, van Barry Flanagan. Gebaseerd op ’De Denker’ van Rodin: 

’Spider’, van Louise Bourgeois. Ze maakt dit soort beelden al sinds de jaren 90 en ze zijn over de hele wereld te zien:

‘White Ghost’ van Yoshitomo Nara:

Vanaf het park zijn we naar het Iowa State Capitol gereden. Het is gebouwd tussen 1871 en 1886 en is de enige in zijn soort met 5 koepels:

De grote koepel is 84 meter hoog en is bekleed met 23 karaats bladgoud. Het goud is zo dun, dat 250.000 blaadjes samen maar 2,5 centimeter dik zouden zijn. In 1998 is het opnieuw verguld, voor een bedrag van $482.000:

Je kan bij de ingang een papiertje ophalen waarop een route door het gebouw staat beschreven. Je mag bijna alle kamers in. De kamer van de State Senate: 

Waar tegenwoordig de kop van Trump aan de muur hangt: 

De State Library of Iowa, Law Library, aan de westkant van het gebouw. Er zijn hier meer dan 100.000 boeken, verdeeld over 4 verdiepingen, met wetboeken en uitspraken uit de geschiedenis van Iowa:

De bovenkant van de koepel, de vlag lijkt verkeerd om te hangen, maar schijnbaar horen de sterren ook linksboven als hij verticaal hangt:

Vanaf de achterkant van het gebouw heb je mooi uitzicht op de paar hoge gebouwen die downtown Des Moines rijk is:

Vlakbij staat deze fakkel, ter nagedachtenis aan alle soldaten die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog:

’s middags zijn we naar de Valley Mall gereden. Vooraf wist ik het niet, maar dit winkelcentrum bleek meer dan 40 jaar oud te zijn en dat was eraan af te zien. Er waren ook bijna geen mensen binnen, maar we waren er met een reden: Maid-Rite. Deze keten uit Iowa bestaat sinds 1926, en ze maken een eigen sandwich met los gehakt:

Bij Walmart:

’s avonds zijn we naar Joe’s Crab Shack gegaan. Een visrestaurant waar we in Jacksonville waren geweest.

Dit was de Pirate Platter, erg lekker, maar ook erg veel: 

Dag 13 - Amish & Trekkies

Toen we vanochtend wakker werden onweerde het als een gek. Met een flinke regenbui erbij: 

We zijn vanochtend naar Kalona gegaan. Dit is een Amish-gemeenschap in de buurt van Coralville: 

De eerste Amish kwamen hier rond 1840 wonen. Het stadje is gesticht in 1879, vernoemd naar een stier van een van de boeren die er woonde.

Amish gebruiken geen auto’s, televisie, telefoons en internet.

  

De Amish hier zijn vrij liberaal, sommige gebruiken tractors om het land te bewerken. Maar omdat ze thuis geen telefoon hebben, staan op een aantal plaatsen rond het dorp kleine hokjes met zonnecellen erop en een telefoon erin:

Langs de weg staan verschillende groentestalletjes:

De boerderijen hier zijn vrijwel allemaal wit geschilderd. Met gigantische stukken land eromheen. Doordat er maar heel weinig gemotoriseerd verkeer rijdt is het overal heerlijk stil: 

Bij een general store, gerund door Amish verkochten ze de klassieke Amish hoedjes: 

En lekker versgebakken lemon cakejes:

Een kilometer of 20 van Kalona ligt Riverside, een dorpje met net geen 1000 inwoners. Ze hebben zichzelf uitgeroepen tot de toekomstige geboorteplaats van Captain James T. Kirk uit Star Trek, die hier in 2223 zal worden geboren:

Space The Final Frontier:

Zodra je het dorpje binnenkomt zie je de posters aan de lantaarnpalen hangen: 

Het postkantoor, met reclames op de muur voor Star Trek zegels: 

Er is een klein museumpje:

En schijnbaar is er een jaarlijks Trekfest, met een optocht door de hoofdstraat van Riverside: 

Mooi om te zien, hoe zo’n klein dorpje zichzelf toch een beetje op de kaart heeft weten te zetten! 

Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Coralville, waar we ’s avonds naar Pancheros Mexican Grill zijn gegaan. Dit is de Iowa versie van Chipotle. Het eten smaakt vrijwel hetzelfde, alleen maken ze hier de tortillas vers:

Twee toko’s verder zat een Cold Stone Creamery. Daar waren we deze vakantie nog niet geweest, dus vanavond maar eens een lekker ijsje gehaald!


Dag 14 - Amana Colonies & car show

Vanochtend zijn we naar de Amana Colonies gegaan. Dit zijn 7 dorpjes in Iowa County die zijn gebouwd door Duitse migranten:

De Iowa Valley Scenic Byway:

Ze hadden zich oorspronkelijk in New York gevestigd, maar rond 1856 zijn ze naar Iowa verhuisd omdat het hier een stuk rustiger was (toen al!):

De kolonie heette oorspronkelijk ‘Bleibetreu’, maar omdat ze dat niet konden uitspreken werd voor Amana gekozen. Vroeger hadden ze geen keukens in de huizen en at iedereen gezamenlijk met de hele groep.

Vrouwen werkten vaak in de keuken of deden de was. Mannen konden kiezen uit 39 verschillende soorten werk: kapper, slager, of meubelmaker. 

Dit is de grootste walnoothouten schommelstoel in Iowa. In de schuur waar de stoel stond vloog een kolibrie rond die niet meer snapte hoe hij eruit moest komen. Ik heb nog een tijdje met een hark geprobeerd ‘m de juiste richting op te jagen, maar helaas, hij wilde niet luisteren.

Ze hebben verschillende winkels en werkplaatsen die open zijn voor bezoekers. Hier maakten ze ouderwetse bezems:

Een coonskin cap, oorspronkelijk veel gedragen door Europeanen toen ze Tennessee en Kentucky koloniseerden. En nu dus, bij de overname van een oude Duitse kolonie: 

Oorspronkelijk leefden ze helemaal op zichzelf, maar rond 1890 dreven ze handel met de rondom liggende dorpen. Tegenwoordig zijn de dorpjes vooral een toeristische attractie. 

Je kunt er een rondje van 25 kilometer doorheen rijden. Toen we aankwamen was de benzinetank een heel eind leeg. Ik dacht: we tanken wel even als we het rondje hebben gereden, maar dat was niet zo’n goed idee: de enige benzinepomp in het dorp bleek geen benzine meer te hebben. Dus toen moesten we een kilometer of 15 rijden naar het volgende dorp. Gelukkig werkte daar de BP wel gewoon.

Naast ons hotel in Coralville zit een Hawkeyes store: 

De Iowa Hawkeyes zijn de sportteams van de University of Iowa. Ze doen mee in competities van 24 verschillende sporten, dus ongeveer het hele dorp is wel fan van 'een'  Hawkeyesteam en loopt rond in de Hawkeyes shirtjes. Goeie handel!

’s avonds zijn we naar de Hamburg Inn No. 2 gegaan. 

Het is een kleine diner in het centrum van Iowa City.

Voor de presidentsverkiezingen komen kandidaten vaak naar Iowa en eten dan hier. Het restaurant heeft rondom de verkiezingen altijd een coffee-bean caucus: elke bezoeker krijgt een koffieboon die hij in de pot van de kandidaat van zijn keuzen mag doen.

De Reagan Booth:

President Clinton was here:

En ik kan ze geen ongelijk geven. Met zulke lekkere burgers zou ik ook naar Iowa afreizen: 

Na het eten zijn we nog even bij de Classy Chassis Car Show bij de Coral Ridge Mall gaan kijken: 

Ze hebben in de zomermaanden elke laatste vrijdag van de maand een stuk parkeerplaats afgezet CCC-leden met hun klassieke auto’s samenkomen:

Een beetje muziek erbij, wat food trucs…

Best leuk om een avondje rond te kijken!

Mooie nummerplaat, 'Not Yurs':

Onze auto, naast een iets grotere:

Dag 15 - Antiques en hiphop

Vanochtend de pancake machine van Holiday Inn maar eens getest. Mooi systeem: druk op de knop, wacht een minuut en de pannenkoeken komen eruit rollen: 

Daarna zijn we naar de Herbert Hoover National Historic Site in West Branch gereden. Herbert Hoover, de 31e president van Amerika, is geboren in dit kleine huisje dat z’n vader gebouwd heeft: 

Hoover heeft het huisje rond 1930 gekocht en gerestaureerd. Er is maar 1 kamer, met aan de ene kant een bed en een naaitafel:

En aan de andere kant een eet- en zitgedeelte. Het is voor Hoover het bewijs van de oneindige mogelijkheden die Amerika biedt. Dat je als jongetje uit een klein huisje in een klein boerendorp met 500 inwoners president van de Verenigde Staten kunt worden. 

Z’n vader, Jesse Hoover, was een smid. Een deel van de smederij staat er nog: 

In 1853 werd het schooltje gebouwd.

Herbert Hoover ging hier vanaf 1879 naar school. Vanaf zijn 9e was hij wees en is toen naar zijn oom in Oregeon verhuisd.

Hij en z’n vrouw zijn een paar honderd meter verderop op een heuvel begraven. Vanaf het graf kijk je uit op z’n ouderlijk huis.

’s middags zijn we in Le Claire, Iowa gaan kijken bij Antique Archaeology, bekend van de show ‘American Pickers’ op History Channel. Ze hebben een winkel waar een groot aantal spullen die ze in de serie hebben gekocht tentoongesteld staan.

‘I’m Mike Wolfe. And I'm Frank Fritz. And we're pickers.’

‘We travel the back roads of America looking to buy rusty gold.’ 

‘We make a living telling the history of America...one piece at a time.’ 

Langs de snelweg richting Chicago zagen we in de verte een kleine vliegtuigje over de weg vliegen en steeds omlaag duiken. Toen we dichterbij kwamen bleek het een sproeivliegtuigje te zijn dat een maisveld aan het besproeien was:

’s avonds zaten we in een hotel in Tinley Park, omdat we naar een concert van Future en Meek Mill zijn gegaan. Megan Thee Stallion in het voorprogramma:

Daarna DJ Mustard om de zaal een beetje op te warmen: 

YG:

En toen Meek Mill en Future het podium op kwamen stonden ze in de zaal letterlijk op de stoelen: 

We hadden zelf stoelen in een vak vooraan en er stond redelijk wat beveiliging, maar toen het concert begon kwamen allerlei gasten van achter in de zaal naar voren om op willekeurige plaatsen te gaan zitten…

… of staan. Op klapstoeltjes. Nog nooit zo’n wild concert meegemaakt! 

Dag 16 - Terug in Chicago

Vanochtend zijn we terug naar Chicago gereden, waar we rond de middag aankwamen. Vlak voor we het centrum binnenreden zijn we nog even gestopt bij het Ping Tom Memorial Park voor een foto van de skyline:

Daarna zijn we gestopt bij de White Palace Grill voor lunch. Ik zag deze diner pas voorbij komen in een documentaire over R. Kelly, die kwam er schijnbaar graag kwam: 

Het restaurant bestaat al sinds 1939. Ze prijzen zichzelf aan met: ‘If you need a break from "caramelized onions", " infused " sauces and names of food you can't pronounce then come over anytime 24 hours a day 365 days a year, we will be there to serve you comfort food.’ 

En dat hadden ze! Waffle and chicken, de ‘Baby Ray’. Three Southern-fried chicken tenders, one egg and one original waffle:

Omdat we de kamer nog niet op mochten zijn we naar Millennium Park gegaan. Het was er nu een stukje drukker dan twee weken geleden:

Het is maandag Labor Day, dus iedereen heeft lang weekend, en het is de laatste dag van het 41e Chicago Jazz Festival. Om 15:45 was er een 'New Orleans Style 2nd Line Procession':

Het festival is ooit klein begonnen om Duke Ellington te eren nadat hij was overleden in 1974. Tegenwoordig komen er 30.000 mensen op af.

Het wordt nu gehouden rondom Millennium Park, sommige optredens zijn in het Jay Pritzker Pavillion, ontworpen door Frank Gehry. Het is geopend in 2004 en er passen 11.000 mensen in. Sommige artiesten waren wel leuk, maar er waren ook een hoop 'kijk-mij-eens-moeilijk-kijken-en-wat-aanklooien' mannetjes bij. 

De Chicago Bears bestaan dit jaar honderd jaar, daarom hadden ze een 2 meter hoge bobblehead van coach Mike Ditka in het park staan:

’s avonds zijn we nog een beetje door het centrum gelopen. Langs wat bekend staat als ‘The Picasso’, een 15 meter hoog beeld zonder naam, dat Picasso in 1965 heeft ontworpen. Het staal waar het beeld van gemaakt is komt uit Gary, Indiana:

Daarna zijn we nog een beetje bootjes gaan kijken. Het lijkt erop dat bootjevaren een favoriet tijdverdrijf is, in dit lange weekend:

Dag 17 - Chicago. Torens en lampjes

De lobby van het hotel, met een hangend glazen kunstwerk:

De Engelse taxi van het hotel:

We zijn vanochtend vroeg de deur uit gegaan. Het was Labor Day, de zon scheen en ik zag dat je vandaag met korting naar Chicago 360 op het John Hancock Center kon: 

Deze toren is met 457 meter een van de hoogste gebouwen in Chicago. Op heldere dagen kan je 100 kilometer ver kijken:

Alleen in het centrum van Chicago staan hoge gebouwen, als je een stukje verderop bent wordt alles al vrij snel laag. North Beach:

Op de 94e verdieping hebben ze de ‘Tilt’ attractie. Je gaat in een raam staan en dat kantelt dan 30 graden naar buiten. Op zich wel een leuke ervaring, want je kijkt dan voor even bijna 400 meter recht naar beneden:

Eenmaal beneden, aan de Magnificent Mile. Big Red Foot: 

Bloomingdales op 900 North Michigan Avenue. Een 265 meter hoge wolkenkrabber: 

Virgil Abloh LV 408 schoenen bij Vuitton, gebaseerd op een Avia 880 en Air Jordan 3: 

De Fourth Presbyterian Church uit 1912:

Met erachter een binnenplaatsje met fontein:

Tussen de middag zijn we even gaan zwemmen in het hotel. Er was verder niemand, dus dat was mooi relaxt:

Daarna zijn we richting de Navy Pier gelopen. Doordat de zon via ramen van hoge gebouwen de straten in weerkaatst heb je soms heel raar licht:

 

Een kunstwerk voor WBEZ 91.5, Chicago’s publieke radiozender:

Vanaf de pier heb je uitzicht op de Hancock Tower:

Het was rond de 30 graden, dus er werd goed gebruik gemaakt van de fonteinen: 

Bootjes kijken vanaf de Navy Pier, met het Chicago Harbor Light dat er sinds 1919 staat:

Bij de Miller Lite Beer Garden was de hele middag live muziek: 

De pier is bijna een kilometer lang, vol met winkels en restaurantjes. 

De North Bridge Mall, waar op vier plaatsen een weg onderdoor loopt: 

’s avonds zijn we nog maar eens naar Portillos gegaan, voor een Chicago Style Hotdog: 

Daarna hebben we in het hotel een tijdje bij de bar gezeten. Je kijkt uit over de rivier: 

Toen de zon onder was hebben we nog een rondje door de buurt gelopen. Een lichtinstallatie op State Street:

Het Nederlander gebouw, mooi verlicht:

Het Chicago Theatre uit 1921:

Art on The Mart, is een lichtshow die het hele jaar door projecties op een gebouw aan de rivier laat zien. Het begint een half uur na zonsondergang:

Dag 18 - Chicago Riverwalk

Bij het hotel zit geen ontbijt. Dat kan je natuurlijk wel kopen, maar is nogal duur. Dus wij gaan ’s ochtends de lobby uit…

… naar de Dunkin’ Donuts om de hoek:

Daarna zijn we naar State Street gegaan. De Macy’s hier is in 1893 gebouwd als Marshalls Field Department Store. De bronzen klokken op de hoek van het gebouw zitten er sinds 1897: 

In de winkel is een gigantisch plafond, met het grootste nog bestaande mozaïek van Tiffany. 1.600.000 stukjes glas, waar vijftig man 18 maanden aan heeft gewerkt: 

Van State Street zijn we naar de Crown Fountain gelopen. Op de 15 meter hoge LED-schermen worden de hele dag gezichten geprojecteerd:

Om de paar minuten spugen ze water uit:

Het granieten platform eronder loopt over in de stoep, waardoor je door het water tussen de fonteinen kunt lopen:

Een 100 jaar oud bronzen beeld bij het Art Institute of Chicago:

Een watertoren vlakbij het hotel:

’s middags hebben we een sandwich gehaald bij Capriotti’s. Ze zijn in 1976 in Delaware begonnen met een kalkoen sandwich, waarvoor ze de kalkoenen 12 uur lang roosterden. Tegenwoordig zitten ze in 16 staten:

Het Heald Square Monument van George Washington, met Robert Morris en Haym Salomon: 

Vanuit het raam zagen we een mannetje met een camera minutenlang voor Trump Tower omhoog kijken. We vroegen ons al af wat hij aan het doen was. Dit dus, wachten op vliegtuigen: 

’s avonds zijn we naar Billy Goat Tavern gegaan, een restaurant aan Lower Wacker Drive, die onder Chicago doorloopt:

Je waant je in een ondergrondse stad. Ze hebben hier ook een deel van de Dark Knight opgenomen: 

De Cheezborger, ooit gebruikt in een sketch van Saturday Night Live en daardoor nog steeds populair:

Na het eten zijn hebben we een stukje langs de Chicago Riverwalk gelopen. De Apple Store lijkt met z'n glazen ingang op die in New York:

Marina City, twee torens van 179 meter hoog, met een kleine haven aan de rivier eronder. De appartementen in deze torens hebben alleen elektriciteit, geen gas. Wat dat betreft waren ze hun tijd ver vooruit, toen het in 1977 gebouwd werd:

De Wabash Avenue Bridge uit 1930 werd destijds gekozen tot mooiste stalen brug. De bruggen zijn in de zomer gesloten, maar vanaf midden september gaan ze twee keer per week open: 

Dat was alweer de laatste dag in Chicago.

Dag 19 - Museum en wegwezen

Omdat we pas om 17:55 gingen vliegen moesten we ons nog een aantal uur in Chicago vermaken. Dus zijn we rond 11 uur uitgecheckt bij het hotel.

En toen naar het Field Museum of Natural History gegaan. Dit museum ligt in een parkje in het centrum aan het water:

Het is een van de grootste musea ter wereld in z’n soort en er komen jaarlijks 2 miljoen bezoekers. Op deze woensdag was het gelukkig rustig. Een van de eerste aankopen van het museum: twee opgezette Afrikaanse olifanten, uit 1909. In die tijd was dit de enige manier voor veel mensen om olifanten te kunnen bekijken:

Ze hebben de dieren die ze hebben wel heel mooi opgezet en uitgestald. Net alsof je er tussenin staat:

Verder hebben ze een onderdeel met indianenspullen. De jas van een opperhoofd: 

Een masker van een shaman:

De dieren die ze opgezet hebben zijn doorgaans in dierentuinen of in het wild gestorven en gedoneerd:

Er is een onderdeel ‘Inside Ancient Egypt’, met 23 verschillende mummies. Dit was de eerste mummie die het museum heeft aangekocht in 1894:

Een stuk van de muur van een graftombe:

En deze was een aantal jaar terug opeens in het nieuws, omdat bezoekers er Michael Jackson in meenden te herkennen:

Sinds 2000 hebben ze Sue the T. Rex tentoongesteld. Dit fossiel is 67 miljoen jaar oud en het meest complete (90%) ooit gevonden van een Tyrannosaurus Rex: 

Bushman, de eerste gorilla uit de Lincoln Zoo in Chicago. Hij kwam in 1930 vanuit Cameroon hierheen. Toen hij in 1951 overleed is hij opgezet en in het museum geplaatst: 

Rond een uur of twee zijn we richting het vliegveld gegaan. We waren net door de douane toen ik een app kreeg dat de vlucht gecanceld was. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn, maar er werd wel een kleiner vliegtuig ingezet. Daardoor konden er een aantal mensen niet meer mee op deze vlucht. Wij hadden gelukkig mazzel.

We hebben in 3 weken 2093 mijl (3348km) gereden. En weer 3 nieuwe staten gezien. 36 gedaan, 14 te gaan: